Ντριιιιιν . . . Πισω στα θρανια!!

Πίσω στα θρανία!! Τρόπος του λέγειν για τους εκπαιδευτικούς Φυσικής Αγωγής, μιας και η τάξη μας είναι κάτω από το γαλανό ουρανό ... Κι είναι αλλιώτικος ο ουρανός στις Κυκλάδες!! Ίσως να είναι το εκτυφλωτικό λευκό των σπιτιών της Πάρου, που κάνει τα μάτια μου να μισοκλείνουν. Το πρώτο κουδούνι φέτος για εμένα ήχησε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Παροικίας, σε μια αυλή περιστοιχισμένη με ψηλά κυπαρίσσια, που μας χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους!! 

Μετά από τρία χρόνια άφησα πίσω μου το 26ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών, που αγάπησα και αγαπήθηκα, που έδωσα και πήρα γνώση, που μοιράστηκα στιγμές και εμπειρίες ... Κι ενώ οι αναμνήσεις κάνουν την καρδιά μου να σφίγγεται γιατί είμαι μακριά, ήρθαν οι νέοι μου μαθητές -όχι άγνωστοι μιας και πέρυσι μοιραστήκαμε 3 μήνες- και η αγκαλιά μου γέμισε ξανά από παιδιά και η ματιά από χαμογελαστά προσωπάκια. Και μαζί τους απλώνεται ο ορίζοντας για νέα ταξίδια ... απέραντος όπως αυτός της θάλασσας που κυκλώνει το νησί μας!!

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι ότι ... η καρδιά όσο παίρνει αγάπη τόσο μεγαλώνει και δημιουργεί ένα ξεχωριστό χώρο για όλους όσους πέρασαν και για όλους όσους έρχονται κοντά της! Και σαν εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής που είμαι δεν μπορώ να μην κάνω τον συνειρμό ... μην είναι τάχα η καλύτερη γυμναστική για την "καρδιά" η αγάπη;
 

Καλή σχολική χρονιά σε όλους μας! 
Γεμάτη έμπνευση και δημιουργικότητα, με νέα ταξίδια που θα φέρουν νέες εμπειρίες!!